Την Μαρία Νάβαλη την ξέρω πολλά πολλά χρόνια. Της το χω πει και γέλασε με μετροφροσύνη όταν της είχα πει πως είχε το παρατσούκλι της “κούκλας της αγοράς” όταν δούλευε στην επιχείριση του Χρήστου Μέγκλα και πως μαζί με τις φίλες μου περνούσαμε συχνά από εκεί για να την “χαζεύουμε” με θαυμασμό. Η ζωή τα έφερε έτσι και δουλέψαμε μαζί για χρόνια στο ΔΙΚΤΥΟ. Εκεί είδα από πρώτο χέρι πως δεν διέθετε μόνο μία ωραία εμφάνιση αλλά ένα εξίσου κοφτερό μυαλό και πως ήταν πολύ εργατική και εντυπωσιακά οργανωτική και υπεύθυνη. Συνεργαστήκαμε άψογα και όταν έφυγα από τις Σέρρες κρατήσαμε μία καλή σχέση αμοιβαίας εκτίμησης. Λόγω της απόστασης παρακολουθώ τις ζωές φίλων και γνωστών μέσα από τα κοινωνικά δικτυα. Με έκπληξη είδα το τελευταίο διάστημα την Μαρία να έχει υιοθετήσει ένα δύσκολο και απαιτητικό -για τα δικά μου δεδομένα-χόμπι. Αυτό τς ορειβασίας. Μαζί με τον σύζυγό της και τους φίλους τους ανεβαίνουν στις βουνοκορφές της χώρας μας. Πολλές φορές η πραγματική ζωή απέχει από τα social media αλλά στην περίπτωση της Μαρίας φαίνεται πως το απολαμβάνει. Της είπα οτι την θαυμάζω και πάλι μου απάντησε με σεμνότητα πως δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο. Όταν της είπα να κάνουμε μία συνέντευξη δέχτηκε μόνο οταν της είπα πως θα μπορούσε να περάσει το μήνυμα σε όσους την διαβάσουν πως είναι λυτρωτικό να βγαίνεις από την ζώνη της άνεσής σου και πως ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσεις κάτι που αγαπάς.
Της Ελένης Λαζάρου
Από που κατάγεσαι;
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στις Σέρρες.
Τι σπουδές έχεις κάνει;
Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας .
Πότε ξεκίνησες την δημοσιογραφία; ήταν κάτι που ήθελες να κάνεις πάντα ή έτυχε;
Δημοσιογραφία ξεκίνησα το 2000. Αρχές του ΄90 είχα επαφή με τον χώρο της τηλεόρασης. Στο ΤΗΛΕ ΕΠΙΛΟΓΕΣ – εργαζόταν ο αδερφός μου – ασχολήθηκα ως παρουσιάστρια δελτίου καιρού και αργότερα στην παρουσίαση ενός τηλεπαιχνιδιού – αυτά παράλληλα με τη βασική μου εργασία στην εταιρεία του αείμνηστου Χρήστου Μέγκλα.
Πόσα χρόνια είσαι στο ΔΙΚΤΥΟ;
23 χρόνια!
Πόσο σημαντικό ήταν ότι θήτευσες δίπλα σε έναν αυστηρό δάσκαλο;
Πολύ σημαντικό γιατί έμαθα πολλά!. Μπορεί να ήταν δύσκολα χρόνια, με πολύ δουλειά και απαιτήσεις γενικά στο ΔΙΚΤΟ, όμως μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορείς να πετύχεις πολύ καλά αποτελέσματα. Δεν ήταν αυστηρότητα κούφια, ήταν απαιτήσεις που πήγαζαν από τη γνώση και τις γνώσεις. Μεγάλο σχολείο το ΔΙΚΤΥΟ, μεγάλο σχολείο ο Αθανάσιος Αραμπατζής.
Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ένα τόσο απαιτητικό επάγγελμα ούσα εργαζόμενη μητέρα;
Πάρα πολύ και το ξέρεις και εσύ πολύ καλά αυτό, Ελένη. Εγώ ξεκίνησα όταν είχα ήδη και τα δύο μου παιδιά μικρά. Δεν χάρηκα τις στιγμές τους όπως θα ήθελα, τα είδα να μεγαλώνουν ξαφνικά, μου έλειψε πολύ αυτό. Όσο μπορούσα προσπαθούσα να είμαι κοντά τους, στα πιο σημαντικά. Στην καθημερινότητα – δουλειά μπορεί και 12 με 14 ώρες και σ/κ – ο σύζυγός μου ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικός όπως επίσης και οι γιαγιάδες – θείο δώρο οι γιαγιάδες. Αν ήταν διαφορετική η κατάσταση δύσκολα θα μπορούσα να δουλέψω με τόσο απαιτητικά ωράρια.
Κάποιοι συνάδελφοι σε μεγαλουπόλεις θεωρούν πως η δουλειά σε επαρχιακά κανάλια είναι πιο εύκολη και χωρίς άγχος. Ισχύει;
Δεν έχω δουλέψει σε μεγάλη πόλη, δεν έχω συγκριτικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα πως είναι ο ανταγωνισμός, ο τρόπος δουλειάς. Αυτό που ξέρω είναι πως στην επαρχία δεν υπάρχει εξειδίκευση, πρέπει ο δημοσιογράφος να ασχολείται με όλα τα θέματα, να τα γνωρίζει καλά, να κάνει όλες τις δουλειές, παρουσίαση, αρχισυνταξία, ρεπορτάζ έξω. Το άγχος είναι μεγάλο, οι απαιτήσεις πολλές, παλαιότερα ίσως περισσότερο, σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα.
θα έφευγες από τις Σέρρες για να δουλέψεις σε κάποιο μεγάλο κανάλι;
Όχι, δεν πιστεύω πως θα το έκανα και σίγουρα δεν το ήθελα. Προτιμώ την ποιότητα ζωής που προσφέρει μία πόλη όπως οι Σέρρες σε σχέση με μία μεγαλούπολη. Μεγάλωσαν τα παιδιά μου σε γειτονιά, με φίλους, με παρέες, ελεύθερα από μικρά να βγαίνουν μόνα τους έξω. Με όλες τις δραστηριότητες κοντά. Ζούμε χωρίς κυκλοφοριακό, έχουμε τη φύση δέκα λεπτά από το σπίτι μας. Έχουμε ηρεμία, ποιότητα ζωής που πιθανώς δεν την εκτιμούμε όλοι όσο πρέπει. Αν θέλουμε μεγαλούπολη η Θεσσαλονίκη είναι μία ώρα μακριά.
Προτιμώ να ζω εδώ και να μπορώ να κάνω ταξίδια … !
Τι θα έλεγες σε νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμά μας; Να το κάνουν; Τι να προσέξουν; και που να στραφούν; Δηλαδή η τηλεόραση έχει μέλλον; η να στραφούν στο διαδίκτυο;
Να το κάνουν μόνο αν θέλουν να κάνουν δημοσιογραφία και όχι γιατί θέλουν να βγουν στην τηλεόραση ή να γίνουν γνωστοί. Οπότε θα πρέπει να μελετήσουν πρώτα τι είναι η δημοσιογραφία. Είναι κόπος, είναι σύγκρουση, είναι διάβασμα, είναι πολλά πράγματα που δεν νομίζω πως τα καταλαβαίνουν όλοι οι νέοι που δηλώνουν πως θέλουν να γίνουν δημοσιογράφοι. Με ρωτάνε αρκετά παιδιά για το επάγγελμα και δυστυχώς διαπιστώνω πως νομίζουν πως αν βγάλουν μία σχολή θα πάρουν εκπομπή στην τηλεόραση. Η τηλεόραση φθίνει, πολύ περισσότερο στην επαρχία. Η νέα γενιά έχει γυρίσει την πλάτη στο …κουτί και νομίζω όχι τυχαία, όχι μόνο εξαιτίας του διαδικτύου, στο οποίο υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός , αλλά και περισσότερες δυνατότητες. Το μόνο που έχω να πω στα νέα παιδιά είναι αν το θέλουν να το κάνουν, όμως πρέπει να διαβάσουν πολύ, να μιλάνε και να γράφουν καλά ελληνικά και να ξέρουν πως θα πρέπει να δουλέψουν πάρα πολύ, ούτε ωράρια, ούτε αργίες, ούτε Σ/Κ, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια.
Επειδή σε παρακολουθώ στα social media βλέπω με θαυμασμό ότι απέκτησες ένα πολύ ωραίο χόμπι. Να ανεβαίνεις σε βουνά. Πως προέκυψε; Τι είναι αυτό που σου αρέσει στο συγκεκριμένο χόμπι;
Η ορειβασία προέκυψε μέσα στον κορωνοϊό και … κόλλησα από τον σύζυγό μου. Ο Γιώργος είχε μεγάλη αγάπη για το βουνό. Ξεκίνησε ορειβασία με την Ορειβατική Λέσχη Σερρών λίγους μήνες πριν την πανδημία. Όταν ήρθαν οι απαγορεύσεις, στην πρώτη καραντίνα, με παρότρυνε να κάνουμε μεγαλύτερες βόλτες στη φύση, αφού υπήρχε χρόνος. Έτσι βγήκα έξω, στην αρχή στα γύρω από το σπίτι μας λοφάκια, μετά προς τη Χρυσοπηγή, προς το Μετόχι και μου άρεσε πολύ. Συνέχισα με μεγαλύτερες διαδρομές, δυνάμωσα και στο τέλος της πρώτης καραντίνας, τον Μάιο του 2020, ανέβηκα στην πρώτη μου κορυφή, στον Λαϊλιά μας, από το μονοπάτι Κ2. Μετά ήρθε ο Γρανίτης στη Δράμα, μετά ο Όρβηλος και καπάκι ο Όλυμπος! Πολύ γρήγορα νομίζω άλλαξα «πίστα»…!
Βλέποντας κάποιος που δεν είναι σχετικός με αυτό την ανάβαση σε τόσο ψηλές βουνοκορφές σκεφτεται πως ειναι δύσκολο και πως απαιτεί πολύ καλη φυσική κατάσταση. Έτσι είναι; Υπάρχουν περιορισμοί; Πχ σωματικοί ή ηλικιακοί;
Είναι σίγουρο πως είναι δύσκολο και απαιτείται πολύ καλή φυσική κατάσταση η οποία όμως «χτίζεται». Κι εγώ δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσα να τα καταφέρω, αλλά τελικά τα κατάφερα. Με κόπο, με κούραση, με προσπάθεια ενδυνάμωσης, με πόνο αρκετές φορές, αν το θέλεις και σου το επιτρέψει το σώμα σου, μπορείς να φτάσεις … εκεί που μπορεί ο καθένας να φτάσει. Περιορισμοί σίγουρα υπάρχουν. Η ηλικία είναι σημαντική, αν ξεκινούσα στα τριάντα πιστεύω πως θα είχα άλλες αντοχές και δυνατότητες, θα μπορούσα να χτίσω κάποια πράγματα διαφορετικά. Επίσης, μπορεί να σε περιορίσει το ίδιο σου το σώμα. Είμαι πολύ χαρούμενη και ευγνώμων που κάνω αυτό που κάνω και για όσο θα μπορώ να το κάνω. Δεν είμαι και …οδοστρωτήρας στο βουνό…! Έχω όρια, τα ξέρω, δεν είναι και πολύ ανοιχτά, δεν επιχειρώ εκεί που γνωρίζω πως δεν θα τα καταφέρω αλλά τολμώ να δοκιμάσω και κάποια πιο δύσκολα. Ψυχαγωγία είναι όχι διαγωνισμός!
Ποια είναι τα συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν όταν ανεβαίνεις σε μία κορυφή;
Κορυφή…! Τα συναισθήματα ξεκινούν από χαμηλά. Αγαλλίαση, ηρεμία, ευγνωμοσύνη, αγάπη για τη φύση. Η κορυφή φέρνει άλλα συναισθήματα. Θαυμασμός για το μεγαλείο της φύσης. Συνειδητοποίηση του πόσο μικροί είμαστε σε αυτή τη γη. Το βουνό σε αναγκάζει να το σεβαστείς, αν δεν το σεβαστείς μπορεί να έχεις πρόβλημα. Δεν μπορείς να το υποτάξεις, πρέπει να κινηθείς όσο αυτό σου επιτρέπει. Η κατάκτηση μιας κορυφής όμως για μένα είναι παράλληλα η υπέρβαση του εαυτού μου, ξεπερνάω τα όριά μου, πάω μπροστά, μετρώ δυνάμεις, θέτω στόχους και νέα όρια. Είναι η μικρογραφία της ζωής… Είναι υψηλό ηθικό, είναι αυτοπεποίθηση. Είναι επίσης άσκηση, φροντίδα του σώματος και του πνεύματος. Είναι η ομάδα που σε βοηθάει και τη βοηθάς. Χωρίς ομάδα δύσκολα στο βουνό. Είναι η παρέα, γιατί είμαστε μία μεγάλη παρέα στην Ορειβατική Λέσχη. Είναι τόσα πολλά…
Τι λέει ο σύζυγος και τα παιδιά σου που σε βλέπουν να έχεις πάρει τα βουνά;
Ο σύζυγος χαίρεται πιστεύω, που αλλάξαμε τον τρόπο ζωής μας, είναι ένα κοινό χόμπι. Είναι όμορφο να έχεις με τον σύντροφό σου κοινά ενδιαφέροντα και το συγκεκριμένο χόμπι πολύ συχνά συνδυάζει και το τουρισμό, τα ταξίδια, τις εκδρομές. Τα παιδιά καταλαβαίνω πως είναι περήφανα για τους γονείς τους και χαίρονται που είμαστε δραστήριοι.
Σε ποια βουνά έχεις ανέβει;
Τώρα που το σκέφτομαι σε αρκετά πια τα 3 αυτά χρόνια. Όλυμπο – από διαφορετικά μονοπάτια, Όρβηλο, Μπέλλες, Μενοίκιο , Πιρίν σε κάποιες κορυφές, Οίτη, Τόμαρο, Βόρρα, Πίνδο, Γράμμο… έχει όμως πολλά βουνά η Ελλαδάρα μας, οι κορυφές ατελείωτες, πανέμορφες όλες.
Σε ποια ακόμη θα ήθελες να πας;
Δεν έχω κάποιο απωθημένο είναι η αλήθεια. Όπου με πάνε θα πάω! Αν όμως υπάρχει κάποιο μέρος που θα ήθελα εκτός Ελλάδας να πάω, είναι οι Άλπεις (εφικτό νομίζω) και ιδανικά οι Άνδεις. Είναι παιδικό όνειρο αυτό, με είχαν γοητεύσει από τα βιβλία που διάβαζα…
Τι θα έλεγες σε κάποιον για να το ξεκινήσει;
Πρώτα να ξεκινήσει πεζοπορικά, με λίγο ανηφόρα και κατηφόρα για να δει πως τα καταφέρνει. Θέλει προπόνηση και προσπάθεια. Μέσα στη φύση είναι πολύ πιο όμορφο και ενδιαφέρον να περπατάς. Ακόμη και στην Κοιλάδα, μπορεί κάποιος να κάνει πολύ περισσότερα από την κλασική διαδρομή, υπάρχουν και άλλες διαδρομές, αρκεί να υπάρχει διάθεση να τολμήσεις… Μετά τα άλλα έρχονται
Τι άλλα σχέδια έχεις για το μέλλον;
Σχέδια υπάρχουν αρκετά . . . θα δείξει το μέλλον!
Ακολουθήστε την Μαρία Νάβαλη στο facebook
